Drita e ëmbël e diellit në mëngjes është e pamëshirshme ndërsa zhytesh gjithnjë e më thellë në rehatinë e ngrohtë të çarçafëve tuaj, duke shpresuar dhe lutur që të mund të mblidhni energji për të mbijetuar gjatë ditës. Ju ndjeni peshën e botës mbi ju, ndiheni të lodhur duke menduar se si të merreni me dhimbjen tuaj, me eksperiencën tuaj të jetuar vetëm edhe për një ditë tjetër. Por ju nuk jeni aspak vetëm në jetë, ju kërkoni guxim dhe forcë, edhe nëse keni frikë se zemra juaj do të thyhet. Sepse ndonjëherë edhe unë jam lodhur duke qenë kaq e fortë. Unë jam lodhur duke lejuar që mendimet e mia të brendshme të shpëtojnë nga qenia ime, duke bërtitur në mendjen time pa dalë kurrë nga goja ime. Jam lodhur duke pritur për përgjigje që nuk duket se vijnë kurrë.
Jam lodhur duke parë jetën time që kalon pafuqishëm para syve të mi. Jam lodhur nga kujtesat që e tashmja nuk është përgjithmonë, se një ditë fragmentet e jetës sime do të bashkohen dhe unë do të rizbuloj lumturinë. Jam lodhur duke dëgjuar banalitete, duke pranuar faktin se kur përpiqem të bëj diçka, pothuajse duket se nuk mund të gjej kurrë paqen që kërkoj. Jam lodhur duke qenë e sjellshme dhe e qetë kur jam inatosur. Jam lodhur nga zbutja e zjarrit në zemrën time, duke marrë frymë e qetë edhe kur dëshiroj të qaj me zë.
Jam lodhur duke buzëqeshur përmes lotëve, duke shpresuar se dikush do ta shohë dhimbjen time. Ndonjëherë jam lodhur duke qenë kaq e fortë. Shpresoj se do të zbuloni guximin të pranoni se jeni gjithashtu të lodhur.
