Ndonjëherë njerëzit ikin pa shpjegime të mëtejshme, duke na lënë të shkatërruar nga një humnerë e papritur që na e kthen jetën përmbys.
Kur kjo ndodh, ne nuk mund të imagjinojmë asgjë më të keqe, më të ulët dhe më egoiste sesa ofendimi që sapo na është bërë. Më pas, pasi kemi frenuar zemërimin dhe tërbimin, fillojmë të mendojmë se nuk e meritojmë dhe se është e padrejtë.
Në të njëjtën kohë, një re plot trishtim dhe qortim qëndron mbi ne, duke gjeneruar një errësirë me të cilën ndjejmë se do të duhet të jetojmë një stinë të mirë.
Në atë errësirë do të njohim zhgënjimin, mashtrimin dhe mosbesimin. Megjithatë, kur biem në atë humnerë, do të thotë se liria është afër sepse nëse dikush na ka lënë kështu, nuk e meriton shoqërinë tonë.
Një zhgënjim është më mirë se të jetosh në një gënjeshtër
Kur dikush sapo largohet, ka diçka brenda nesh që thyhet. Ka të ngjarë që ne nuk e dimë se çfarë është thyer, por, megjithatë, na dhemb shumë.
Megjithatë, zhgënjimet janë më pak të dhimbshme nëse mund të ruajmë integritetin tonë. Për këtë arsye, megjithëse zëvendësimi i dashurisë për të tjerët me dashurinë për veten është një proces i vështirë, e vërteta është se ne do ta ndryshonim një tiran të padurueshëm për një mik të mirë.
Ndaj, kur dikush na lë pa të drejtë, kur na lë pa shpjegim apo ndërmjetësim, të jemi të sigurt se nesër do t’i vijë keq që na ka humbur.
Siç thonë ata, asgjë nuk mbytet, dhe nëse dikush është mbytur, ka ndodhur sepse nuk donte të notonte, sepse nuk vareshin nga ne ose sepse shkalla e tyre e pjekurisë emocionale i pengoi ata të shihnin se ka miliona mënyra më të mira për të thënë lamtumirë ose për të rregulluar gjërat. Në fund të fundit, ikja me poshtërsi nuk është zgjidhja e guximshme, por frikacake, e hidhur, mosmirënjohëse.
Çfarë duhet të bëjmë kur dikush zhduket nga jeta jonë?
Kur dikush zhduket nga jeta juaj, ju mund të mos e shihni më kurrë atë person, ose nëse mund t’i tregoni të gjitha gjërat që ju kanë mbetur, ato që dëshironi t’i thoni. Merrni një laps dhe shkruani një letër. Se mund të jetë e përjetshme ose mund të jetë vetëm një fjalë. I shkruani atij që iku, por jo, mos e dërgoni, e palosni dhe e vini në flakë dhe e digjni. Era e përhap hirin dhe kështu dhimbja nuk qëndron aq thellë brenda teje. – Federico Moccia
Kur dikush na lë në këtë mënyrë, ne fillojmë një luftë të brendshme në të cilën debatojmë midis “të presim që ai të kthehet me bisht mes këmbëve” ose “të rifillojmë jetën tonë dhe të mësojmë të jetojmë me veten.” Kjo e fundit sjell vështirësi të pafundme, që duhet ta kapërcejmë, pasi nuk dimë si ta bëjmë.
Ka të ngjarë që në këto raste të kemi shumë gjëra për të thënë. Dhimbja, qortimi dhe të gjitha emocionet tona nuk mund të mbeten brenda nesh, ne duhet t’i nxjerrim ato në një farë mënyre, edhe nëse imagjinojmë se e kemi atë person përballë, edhe nëse gris letra ose godet jastëkët.
Cili është hapi i fundit për të çliruar dhimbjen?
Kur mbani inatin tuaj ndaj një personi tjetër, ju jeni të lidhur me atë person ose situatë, nga një lidhje emocionale që është më e fortë se çeliku. Falja është mënyra e vetme për të shpërbërë atë lidhje dhe për të arritur lirinë. – Catherine Ponder
Pasi të shkruajmë letrën tonë dhe të çlirojmë ndjenjat dhe emocionet tona, është radha e tij të falë. T’i japim krahë vuajtjeve tona do të jetë mënyra e vetme për të mos e bërë trupin tonë varrin e shpirtit tonë.
Sepse pas guximit tonë, inatit dhe zemërimit tonë për ikjen e dikujt të paskrupullt, fshihet një trishtim i madh, një poshtërim i pafund dhe zhgënjimi më i dhimbshëm. Për këtë arsye, çlirimi nga këto ndjenja do të thotë që ne të ndalojmë së ecuri përgjatë skajit të një vullkani aktiv.
Çfarëdo që të ndodhë, ajo që nuk duhet të harrojmë kurrë është se çdo përvojë e dhimbshme mbart një mesazh të madh rritjeje dhe çlirimi.
