Përballja me vetminë, në realitet, mund të sjellë përfitime të shumta për gjendjen psikofizike të një personi. Të qenit vetëm është një frikë shumë e zakonshme, por rezulton të jetë mënyra më e mirë për të përvetësuar më shumë vetëdije dhe harmoni me veten. Vetmia është e mirë, por brenda shoqërisë është sinonim i ankthit dhe izolimit. Si rezultat, të qenit vetëm konsiderohet një aspekt tërësisht negativ, sepse ndiheni të pasigurt dhe të trishtuar. Prandaj, është e mjaftueshme që të kemi vetëdijen që asgjë nuk është e qëndrueshme, si përshembull dashuria, familja ose fëmijët.
Shumë njerëz e interpretojnë dashurinë si një obsesion të vërtetë. Në këtë pikë duhet pak për të kapur paniku, kur diçka nuk po shkon si duhet. Këtu ankthi arrin maksimumin dhe ndjenja e ankthit bëhet një mundim i tmerrshëm. Ajo që I nxit të gjitha këto është pikërisht frika e të mbeturit vetëm. Për këtë arsye, përballja me vetminë është thelbësore për të rifituar vetëbesimin. Për disa individë, të qenit vetëm është një manifestim i mbylljes ndaj situatave rrethuese.
Më saktësisht, humbasin stimujt dhe dëshira për të ndjekur qëllime ose projekte të reja të jetës. Kështu që e vetmja mënyrë për t’u ndjerë të sigurt është të largoheni nga të gjitha dhe të izoloheni. Në realitet, përballja me vetminë ju lejon të zbuloni aspekte interesante. Të jesh vetëm nuk do të thotë të vuash nga mungesa e diçkaje ose e dikujt, por tregon një ndjenjë të plotësisë. Kur jeni plotësisht të vetëdijshëm për veten dhe personalitetin tuaj, të qenit vetëm mund të bëhet më i këndshëm sesa imagjinoni, pasi kjo mund të nxisë një gjendje qetësie. Në të vërtetë, në fakt, kjo e fundit përmirëson stilin e jetës.
Një individ i cili është plotësisht i vetëdijshëm për efektet e vetmisë, zhvillon një nevojë më të madhe për lidhje më të thella me një partner, miq ose familje, por në të njëjtën kohë nuk ka nevojë të shohë mbështetje tek to. Përballja me vetminë ndihmon për të mos parë të tjerët si një formë ngushëllimi për të mbushur boshllëqet e tua. Të jesh vetëm do të thotë të dëgjosh zërin e brendshëm dhe njëkohësisht të lejosh të jesh i mbështjellë nga sharmi i heshtjes. Në realitet, vetmia mund të jetë rruga e duhur drejt lumturisë.
Njerëzit janë gjithmonë në kërkim të një “tufe”, por ka nga ato gra që ndiejnë nevojën të krijojnë kohë për veten e tyre. Sipas shkencës, kjo nevojë për vetmi është prerogativë e njerëzve më inteligjentë.
Sipas një studimi të kohëve të fundit, aftësia dhe dëshira për të qenë vetëm dhe për këtë arsye të mos e kalosh pjesën më të madhe të kohës në shoqëri, është rezultat i një inteligjence të spikatur.
Sipas një studimi të kryer nga psikologët në Universitetin e Menaxhimit të Singaporit, në bashkëpunim me Shkollën e Ekonomisë dhe Shkencave Politike në Londër, nevoja për socializim është e lidhur ngushtë me kuocientin e inteligjencës.
Studimi u krye në një mostër prej 15 mijë personash dhe tregoi se njerëzit më inteligjentë, janë ata që kanë më pak nevojë për t’u shoqëruar në mënyrë të qëndrueshme me të tjerët.
Sipas studiuesve, rezultatet shpjegojnë pavarësinë emocionale të njerëzve më inteligjentë, të cilët arrijnë të përshtaten me mjedisin në të cilin jetojnë, pa patur domosdoshmërisht ndihmën ose mbështetjen e njerëzve.
Një grua e pavarur, pra në gjendje të ndihet mirë edhe me veten, është padyshim më e ekuilibruar, e fortë dhe e qetë, mbi të gjitha me veten e saj. Ajo nuk ka nevojë për të tjerët që të ndjehet e lumtur.
Të mësosh të ndihesh mirë me veten tënde është një veprim që kërkon kurajo të madhe. Njerëzit më inteligjentë arrijnë të jenë vetëm, pa kompromentuar qetësinë e tyre. Ata zgjedhin se kujt t’i dhurojnë kohë dhe shoqëri dhe janë më të lumtur se të tjerët, sepse nuk kënaqen me pak, nga frika se mos mbeten vetëm.
Ajo e vetmisë është një gjendje që nuk duhet të trembë, në fakt mund të bëhet një stimul për të përmirësuar veten dhe marrëdhëniet me të tjerët.
Ajo që është e veçantë për gratë që janë në gjendje të jenë vetëm, është ekuilibri i theksuar në marrëdhëniet shoqërore. Duke gjetur qetësi dhe paqe edhe në vetmi, ato dinë të ndjehen mirë me veten e tyre dhe me të tjerët.
Kalimi i kohës vetëm ka efektet e veta pozitive. Krijimtaria rritet dhe arrihet një ndjenjë e paqes së brendshme, që ju lejon të përballeni më mirë me jetën.
